In de dienst van deze vierde advent vroeg Christien van Harten om reacties op haar stilte-plek-dee met kinderen. (zie hieronder)
We zijn heel benieuwd naar jullie ervaringen. Je kan ze mailen naar: christienvanharten@gmail.com
Vanmorgen gaan we de vierde week van het verwachten in, van het uitkijken naar het kind. Het is zo stil als in de muziek. Geen wilde feesten, uitvoeringen van concerten. Geen gerace naar de winkels.
Of we nu willen of niet, we worden naar binnen gekeerd, in onze huizen en harten. Het is een uitkijken naar dauw, naar het goede van boven, uit de hemel.
En dat is voor jong en oud. Wat wonderlijke dat wij, volwassenen, denken dat kinderen niet stil kunnen worden. Maar dat is niet waar. Natuurlijk zijn ze bewegelijk. Maar ik weet zeker dat ze beter met de stilte om kunnen gaan dan u en ik.
Laten we het ze zelf vragen, als je ze in huis hebt op dit moment, of als je ze ziet, één dezer dagen:
Maak een ‘stiltemomentplekje’ in de kamer. Het kan een kussen zijn, een speciaal stiltekussen, of kleedje- een stilte kleedje, een vachtje of bepaalde stilte stoel.
Vraag of het kind er zich rustig op kan voelen. En ga het liefst zelf op een dergelijk stiltemomentplekje erbij zitten.
- Je vraagt de ogen te sluiten en te letten op de ademhaling die God je heeft gegeven.
- En vervolgens vraag je haar of hem: waar is Jezus in de ruimte? Is Hij bij jou?
- Je kan ook vragen. Komt je weer te binnen wanneer hij er vandaag bij was? Wat deed je toen? Hoe wist je het?
Hoewel je misschien te maken hebt met een heel beweeglijk typetje, kan dit meisje of dit jongetje helemaal in de verstilling komen en misschien zelfs jouw ogen openen voor de mooiste ervaringen.
- Tot slot dank je samen God voor de stilte en de Aanwezigheid.